“Shtegtare” me penelin e fjalës poetike
Fatime Kulli
“Shtegtare”, kështu e ka titulluar librin e saj të ri me poezi, autorja Kozeta Zavalani. Duke e njohur nga afër Kozetën dhe duke mos e ndarë dot Kozetën nga Poetja, më pëlqeu “sinqeriteti” i saj poetik.
Emërtimi “Shtegtare” në këtë libër me poezi, i shkon aq shumë për shtat natyrës së saj, butësisë, karakterit, buzëqeshjes e profesionit, saqë Kozetën “e shoh” duke “fluturuar” në çdo varg, në çdo poezi, duke na dhuruar figura artistike.
Autorja me penelin e fjalës pikturon portrete vendesh që i ka shkelur, pikturon gjendje poetike të çdo aktiviteti ku ka marrë pjesë, brenda dhe jashtë vendit, pa rrahur gjoksin se kush është dhe sa vlerë ka, megjithëse për mua personalisht është pjesë e elitës shqiptare.
Vëllimi poetik “ Shtegtare”, sipas tematikës, është ndare në pesë kapituj:
I. Luledelet e vendlindjes
II. Përtej oqeanit
III. Shtegtare
IV. Porta e shpirtit
V. Çeli sythe jargavani...
Autorja ka një shqisë aq të hollë vëzhgimi, sa edhe ajrin e vendos në kornizën e saj poetike. Kozeta është një grua shumë paqësore, shumë njerëzore, veti këto që i pasqyron në jetën e përditshme, por edhe në krijimtarinë e saj.
Si “Shtegtare” viziton “Në këtë mëngjes të bardhë”, edhe pse në telajon e saj poetike vështron se “Mbi vazon time kristal / thyhet drita. / Qielli mbulohet nga drita verbuese...”. Autorja ndjehet e shqetësuar dhe rrëfen në ligjërimin poetik: “Përpëlitem në shtrat e ngrihem; / Grimca fjalësh mbledh / nën avuj trëndafili. / Eci udhëve të vargut, / ku vërshojnë kujtimet, / që zmadhojnë fushën e gjelbër...”, sintetizon gjendjen poetike me gjendjen shpirtërore, duke mos e fshehur dashurinë e poetes grua dhe Ambasadore për Paqen ndaj njerëzve e tokës: “Mirësi e paqe kësaj toke i uroj!”
Duke shfletuar faqet e librit më të ri të Kozeta Zavalanit, vazhdojmë të shohim tablo të natyrës, të stinës së pranverës, duke i përqasur ditët e saj me pranverën...
Poetja Zavalani me patosin poetik, krejt lirshëm, pa poza hyn në shpirtrat njerëzorë (si nëndetëse) dhe të pushon me emocione, të bën të ndjehesh njeri më i qytetëruar.
Rrëmbehesh në brendësinë e vargut, në çdo shkronjë, me fjalë të pasforcuara, por me thjeshtësi; evokon një lirizëm të ëmbël e kuptimplotë, duke u dhënë poezive vlera muzikale. Autorja end në telajo të larmishme figura poetike, të bukura, të buta, të ëmbla, ashtu sikurse buzëqeshja e saj dhe ngjyra e syve që janë poezi më vete.
Shpirti poetik i autores Zavalani shfaqet në çdo shprehje të tablove poetike, peneli i saj me ngjyra të ëmbla na çon shumë larg, në çdo cep të botës, që nga “Majami Beach”, te “Gllënjka e Karaibeve”, në “Në Sant Croix”, e “Tek Parku Elisabeth”. Bukuritë përrallore të këtyre vendeve më të qytetëruara në botë na serviren prej optikës fizike të poetes Zavalani, e cila si “Shtegtare” nuk ka munguar si vizitore në përvjetorin e “Statujës së Lirisë” dhe nënshkruan këtë mesazh poetik, si testament në librin e saj: “Këtë fund tetori / shpirtin kam sjellë tek ty, / simboli i Lirisë; / Lady Liberty. / Ditëlindjen e 120 – të sot ke, / ndaj rri krenare...”/
Mes ngjyrave poetike, autorja na sjell portretet e nënës, gjyshes, djemve të saj, në të cilat spikat shpirti i nënës poete, të shkrira në një dashuri të madhe. Poezia “Gjyshenënat”: “... ju kam brenda zemrës, / moj zemra / Ty gjyshe flokëbardhë / dhe ty nënë zemërartë”./
Po jeta për poeten s’do të kishte kuptim pa dashurinë e luleve, dhimbjen, natyrën, rrugicat e qytetit të vendlindjes, Korçës, që i ka skalitur me penën e saj, për të mos i shkulur kurrë nga kujtesa...
Kozeta mundohet ta përkëdhelë fjalën, vargun, poezinë, duke na e sjellë si një qenie të brishtë, që ta prekim lehtë-lehtë se mos e lëndojmë, ... por me një mesazh kuptimplotë që e lartëson poezinë dhe i jep një forcë njerëzore për jetën si grua, si nënë, si misionare e paqes në botë.
Fatime Kulli
“Shtegtare”, kështu e ka titulluar librin e saj të ri me poezi, autorja Kozeta Zavalani. Duke e njohur nga afër Kozetën dhe duke mos e ndarë dot Kozetën nga Poetja, më pëlqeu “sinqeriteti” i saj poetik.
Emërtimi “Shtegtare” në këtë libër me poezi, i shkon aq shumë për shtat natyrës së saj, butësisë, karakterit, buzëqeshjes e profesionit, saqë Kozetën “e shoh” duke “fluturuar” në çdo varg, në çdo poezi, duke na dhuruar figura artistike.
Autorja me penelin e fjalës pikturon portrete vendesh që i ka shkelur, pikturon gjendje poetike të çdo aktiviteti ku ka marrë pjesë, brenda dhe jashtë vendit, pa rrahur gjoksin se kush është dhe sa vlerë ka, megjithëse për mua personalisht është pjesë e elitës shqiptare.
Vëllimi poetik “ Shtegtare”, sipas tematikës, është ndare në pesë kapituj:
I. Luledelet e vendlindjes
II. Përtej oqeanit
III. Shtegtare
IV. Porta e shpirtit
V. Çeli sythe jargavani...
Autorja ka një shqisë aq të hollë vëzhgimi, sa edhe ajrin e vendos në kornizën e saj poetike. Kozeta është një grua shumë paqësore, shumë njerëzore, veti këto që i pasqyron në jetën e përditshme, por edhe në krijimtarinë e saj.
Si “Shtegtare” viziton “Në këtë mëngjes të bardhë”, edhe pse në telajon e saj poetike vështron se “Mbi vazon time kristal / thyhet drita. / Qielli mbulohet nga drita verbuese...”. Autorja ndjehet e shqetësuar dhe rrëfen në ligjërimin poetik: “Përpëlitem në shtrat e ngrihem; / Grimca fjalësh mbledh / nën avuj trëndafili. / Eci udhëve të vargut, / ku vërshojnë kujtimet, / që zmadhojnë fushën e gjelbër...”, sintetizon gjendjen poetike me gjendjen shpirtërore, duke mos e fshehur dashurinë e poetes grua dhe Ambasadore për Paqen ndaj njerëzve e tokës: “Mirësi e paqe kësaj toke i uroj!”
Duke shfletuar faqet e librit më të ri të Kozeta Zavalanit, vazhdojmë të shohim tablo të natyrës, të stinës së pranverës, duke i përqasur ditët e saj me pranverën...
Poetja Zavalani me patosin poetik, krejt lirshëm, pa poza hyn në shpirtrat njerëzorë (si nëndetëse) dhe të pushon me emocione, të bën të ndjehesh njeri më i qytetëruar.
Rrëmbehesh në brendësinë e vargut, në çdo shkronjë, me fjalë të pasforcuara, por me thjeshtësi; evokon një lirizëm të ëmbël e kuptimplotë, duke u dhënë poezive vlera muzikale. Autorja end në telajo të larmishme figura poetike, të bukura, të buta, të ëmbla, ashtu sikurse buzëqeshja e saj dhe ngjyra e syve që janë poezi më vete.
Shpirti poetik i autores Zavalani shfaqet në çdo shprehje të tablove poetike, peneli i saj me ngjyra të ëmbla na çon shumë larg, në çdo cep të botës, që nga “Majami Beach”, te “Gllënjka e Karaibeve”, në “Në Sant Croix”, e “Tek Parku Elisabeth”. Bukuritë përrallore të këtyre vendeve më të qytetëruara në botë na serviren prej optikës fizike të poetes Zavalani, e cila si “Shtegtare” nuk ka munguar si vizitore në përvjetorin e “Statujës së Lirisë” dhe nënshkruan këtë mesazh poetik, si testament në librin e saj: “Këtë fund tetori / shpirtin kam sjellë tek ty, / simboli i Lirisë; / Lady Liberty. / Ditëlindjen e 120 – të sot ke, / ndaj rri krenare...”/
Mes ngjyrave poetike, autorja na sjell portretet e nënës, gjyshes, djemve të saj, në të cilat spikat shpirti i nënës poete, të shkrira në një dashuri të madhe. Poezia “Gjyshenënat”: “... ju kam brenda zemrës, / moj zemra / Ty gjyshe flokëbardhë / dhe ty nënë zemërartë”./
Po jeta për poeten s’do të kishte kuptim pa dashurinë e luleve, dhimbjen, natyrën, rrugicat e qytetit të vendlindjes, Korçës, që i ka skalitur me penën e saj, për të mos i shkulur kurrë nga kujtesa...
Kozeta mundohet ta përkëdhelë fjalën, vargun, poezinë, duke na e sjellë si një qenie të brishtë, që ta prekim lehtë-lehtë se mos e lëndojmë, ... por me një mesazh kuptimplotë që e lartëson poezinë dhe i jep një forcë njerëzore për jetën si grua, si nënë, si misionare e paqes në botë.
